Star Ranch - Part II

Yeah I’m back! Na een relaxte heenvlucht ben ik weer beland in de Lone Star State, waar politie nog gezag heeft, waar onze familieverpakkingen maar éénpersoonsporties zijn, en waar patriotistische Amerikanen oprecht vriendelijk zijn voor de medemens ;)

Zondagochtend ben ik weggebracht door mijn ouders en La Toya en Rinus. Een beter weertje om uit Nederland weg te gaan kon ik niet wensen: het regende pijpenstelen :) Na heel wat melige buien en een kopje koffie op het vliegveld was het toch tijd om gedag te zeggen. Toen ik rustig bij mijn gate zat kon ik mijn telefoon niet vinden. Ik dacht meteen aan vorig jaar in L.A. toen ik mijn spullen bij de security was vergeten, dus ik ren als een gek terug via paspoortcontrole naar de poortjes. Een Duitse security-man kijkt me vragend aan dus ik zeg dat ik mn telefoon kwijt ben. Hij zoekt alles af en vraagt collega’s maar ze konden niks vinden. Één van zijn collega’s biedt aan om mijn nummer te bellen en natuurlijk… Mijn koffer trilt :( Ik zei sorry, stamelde wat over een kapote voering en bedacht me meteen dat ik dit NIET zou schrijven in mijn waarbenjij-zeververhaal maar ja, ik heb besloten dat ik me niet schaam voor mijn Sylvie-acties. Ik ben nou eenmaal niet altijd even slim, ik heb andere kwaliteiten ;)
Na een race terug door de paspoortcontrole kon ik nog net mijn vliegtuig naar Chicago halen, en wat een relaxte vlucht was dat zeg. Iedereen had eigen dvd-scherms (met 12 films om uit te kiezen) en nog beter; de stoel naast me was leeg! Heb me dus heerlijk aso gedrapeerd over 2 stoelen. De tijd vloog voorbij (letterlijk en figuurlijk).
In Chicago nog even gebeld met mijn ouders en Nick, en daarna naar Dallas gevlogen waar Sherry en Allen al op me stonden te wachten. We hebben even op hoog tempo bijgekletst in de dikke Cadillac Escalade en een klein uurtje later reden we de ranch op waar ik mijn trainer Kenny en zijn vrouw Nancy heb ontmoet. Na een vluchtig rondje door de stallen ben ik meteen mijn bed in gedoken.

Volgende dag heb ik voor het eerst een echt Amerikaans ontbijt gehad bij Sherry thuis: Waffles! *blegh* Daarna de pick up gepakt en snel wat boodschappen gedaan in Aubrey, om vervolgens met werken te beginnen. Heb zelfs meteen mogen rijden op Trigger (oude bekende) en Nancy’s oude wedstrijdpaard Holly. ’s Avonds nodigden Nancy en Kenny me uit om pizza te komen eten. Het leek me een goede en enigszins sociaal verplichte gelegenheid om elkaar wat beter te leren kennen dus ik heb stroopwafels voor ze meegenomen en ben pizza gaan eten.
Woensdag had ik iets minder zin om te werken maar toen Nancy zei dat ze Sherry hadden gemaild om te zeggen dat ze me niet meer wilden laten gaan, kreeg ik wat meer moed en al met al is het toch een goede dag geworden. Ik train nu voor vast op Holly en Trigger en het gaat steeds beter. Kreeg zelfs al wat “Excellent!”-jes van Kenny, tot verbazing van Nancy want zo kent ze hem helemaal niet vertelde ze.
’s Avonds ben ik met de pickup naar Denton gecrosst om wat te shoppen bij Wal-Mart en toen ik thuiskwam hoorden Nancy en ik coyotes huilen in de verte. Klinkt wel creepy. Vandaag hebben we er al 1 gespot op de ranch (het is nu half 9 ’s ochtends). Wel leuk, die wilde beesten ;)

Er zijn wel wat dingen veranderd in 10 maanden. Zo lopen er hier geregeld mensen binnen die hun paard in pension hebben staan. Vandaag reden we met 5 man in de binnenbak, zeldzaam. Ik ben meer een einzelganger als ik met paarden aanklooi.
Ook lopen er minstens 20 katten in de hooischuur. Toen ik vorig jaar weg ging had Sherry net een nieuw katje gehaald om muizen te vangen. Blijkbaar was het beestje zwanger en ze kreeg vier kittens. Drie kittens kregen toen ze 9 maanden waren ook katjes, en die zijn nu een paar weken oud. Echt, het krioelt miauwende pluizenbollen.
Verder kan ik natuurlijk geen Nederlands meer praten, aangezien Hubert niet meer op Star Ranch is. In plaats van een jonge Nederlandse lolbroek heb ik nu een 60 jarige echte Texaanse cowboy als trainer. Kan wel veel van hem leren, maar wat sociale gezelligheid betreft zal ik mezelf moeten vermaken.
Ook Enrique en Amber zijn weg, in plaats daarvan hebben we Daniel, die niet erg gezellig is en qua werkprestaties ook wat te wensen over laat.
En tot slot… Sergeant’s is failliet! Sergeant’s was echt een mekka voor westernliefhebbers, één van de grootste westernwinkels uit de buurt. Zoiezo begint het noorden van Dallas county wel te merken dat er kredietcrisis is, er zijn meer bedrijven faillet verklaard en er staan best veel huizen/bouwkavels te koop en alle autodealers hebben uitverkoop.

Het klinkt allemaal niet erg positief maar dat valt reuze mee. Ik vind de ranch en Texas nog steeds geweldig, en Kenny leert me erg veel over reining. Ook is het wel leuk om mijn Engels een beetje op te halen, ik droom en denk zelfs al in het Engels. Irritant kan ik je zeggen ;)
Ik kijk er wel erg naar uit om mama te verwelkomen hier, en om daarna lekker even te genieten zonder elke dag 15 paarden te zadelen, wassen en 2 daarvan te rijden ;) Ik hou van westernrijden en de ranch, maar ik ben niet zo’n paardenliefhebber dat ik werken boven vakantie verkies haha.

Al met al: It’s good to be back… De eerste Mojito-flesjes staan alweer leeg op het aanrecht, en ook Sonic is al vereerd met een bezoekje :)

Voor foto’s, zie: http://picasaweb.google.com/SylvieDouwes/StarRanchPartII

See ya!

Syl