Grand Canyon State, Beehive State & Silver State

Zo, het laatste reisverslag van onze Amerika-reis (voor dit jaar ;) ). We zijn vrijdagochtend om kwart over 4 opgestaan voor onze reis naar huis. Voordat we aan deze reis zijn begonnen hadden we ons voorgenomen om het maximale eruit te halen, en voor mijn idee is dat zeker gelukt!

Nadat we Californië op zondag 13 mei hebben verlaten zijn we via Palm Springs beland in het hete Lake Havasu City. We arriveerden bij het ‘Hidden Palms’ motel, een oase in de Arizona Desert! De appartementen waren erg mooi, ruim en schoon en het was er doodstil. We hebben -voor het eerst- heerlijk aan het zwembad gelegen want die warme dagen putten je toch wel uit.

De volgende dag hebben we een stuk over de Route 66 gereden naar Seligman, een karakteristiek dorpje vol Cars-auto’s. Walt Disney heeft hier zijn inspiratie gehaald voor de film ‘Cars’, en daar wordt nog steeds vol trots naar verwezen op elke hoek van de straat. Alle oude auto’s zijn omgetoverd tot Cars-auto’s. We hebben met moeite een hamburger naar binnengepropt bij een lokaal eettentje, en hadden een cinnamon roll besteld om thuis als toetje op te eten. Deze bleek echter van het formaat pizza te zijn, en dan een centimeter of 5 hoog. Wat een monster! Hij is voor 95% aan de prullenbak gevoerd.
Seligman is een verassend schattig dorpje, maar onze keuze voor een overnachting in deze plaats komt omdat dit één van de dorpjes is die het dichtste ligt bij de weg naar het indianenreservaat van Havasupai, ons programma voor dinsdag. Om bij hun dorpje Supai en hun idyllische watervallen te komen moet je een flink stuk hiken in de zon. In Seligman zijn we daarom begonnen aan onze zoektocht naar een wit shirt met lange mouwen om niet te verbranden: Erg moeilijk te vinden bij deze temperaturen, maar het is gelukt! We hebben allebei een ‘prachtige’ witte longsleeve gevonden in biker-style met Route 66-print.

Dinsdagochtend zijn we om 5 uur opgestaan om aan de tocht naar Havasupai te beginnen. Na een rit van anderhalf uur over de Indian Road 18, kwamen we bij een parkeerplaats waar de wandeltocht begon. We wisten dat het beginstuk steil zou zijn, maar het was nog iets stijler dan gedacht. Hoe langer we stijl afdaalden, hoe erger ik het vond want wat naar beneden gaat, moet ook weer terug omhoog. Onze mooie, schone wandelschoenen waren in no-time roestbruin van het stoffige zand, maar ondanks dat was de hike echt heel erg mooi. Het was een flinke hike van 8 mijl op ongelijke ondergrond, maar op zich goed te doen met de juiste voorbereidingen. Het viel ons allemaal best mee totdat we de misleidende bordjes ‘You’re almost there!!’ tegenkwamen. Dan denk je namelijk dat je na iedere bocht en ieder heuveltje je eindbestemming ziet, maar dat viel nog vies tegen. De 2 daaropvolgende ‘You’re almost there’-bordjes leverden dan ook redelijk wat gevloek op. Uiteindelijk waren we dan toch gearriveerd in het indianendorp, en we zijn door de indianen naar onze lodge gewezen.
We hebben wat gegeten en de wandeling hervat naar de watervallen, die nog een paar mijl verder waren dan het dorp. Helemaal kapot kwamen we bij de watervallen, het eerste wat ik dacht was ‘gelukkig, ze zijn echt zo mooi blauw en de Google-foto’s waren niet gephotoshopt’. We hebben wat gespetterd in het water, de benodigde foto’s genomen en we zijn in de volle zon en met zere gewrichten teruggelopen naar het dorp.

Veel rust hebben we niet kunnen nemen, want de volgende dag moesten we weer teruglopen. We zijn om half 6 opgestaan, hebben onze zere voeten weer in de wandelschoenen gewurmd en zijn zo snel mogelijk gegaan om een groot deel van de terugtocht in de schaduw te kunnen lopen. Het laatste stijle stuk van de hike was een hel, maar we hebben het gehaald! De uren en dagen erna liep ik zo soepel als een 80-jarige, maar alles is weer bijgetrokken. Het is me zelfs nog gelukt om over een deerfarm te strompelen om hertjes te aaien :)

Na een nachtje geslapen te hebben in een omgebouwd treinstel in Williams, zijn we de volgende dag naar de Grand Canyon gereden. Na een snelle blik over het randje zijn we vertrokken naar het vliegveldje voor onze helikoptervlucht. We bleken een privévlucht te hebben, erg cool! We kregen dan ook wat ‘leuke’ inside-information, bijvoorbeeld dat een man zelfmoord had gepleegd op die vlucht, en wat er precies bij komt kijken als iemand zoiets doet. Nooit bij stilgestaan ;)
Toen de vlucht over was zijn we langs de Grand Canyon gereden op weg naar Page. We hadden daar een wat ouder motel met appartementen en bijbehorende tuintjes. De motel-kat zat bij onze kamerdeur op ons te wachten en begroette ons vriendelijk met een soort van gemiauw. Later vertelde de eigenaar ons dat ze Squeek heet, omdat ze meer piept dan miauwt. Al met al een erg gezellig motel, waar we 3 nachten zijn gebleven.

In Page en omgeving hebben we -wederom- een hoop mooie natuur gezien. Als eerste wilden we een kijkje nemen bij de Horseshoe Bend, maar toen bleek dat we nog 1 mijl moesten lopen om er te komen, zijn we afgehaakt. Ik liep nog steeds als een 80-jarige en Patrick had ook spierpijn, dus hebben we besloten om dat even uit te stellen. In plaats daarvan hebben we een een tour geboekt om Antelope Canyon te bezoeken: een zogenaamde slotcanyon die is gevormd door wind en water. Na een wilde rit in een bakje achterop een pick-up kwamen we bij de slotcanyon aan. Het licht was iets anders dan tijdens mijn vorige reis, maar het was toch erg mooi.

Zaterdags zijn we op tijd opgestaan voor een bezoek aan Monument Valley: Zo’n 3 uur rijden. We hadden gepland om na een uurtje ergens te stoppen voor ontbijt, maar toen we na drie kwartier op de navigatie zochten naar een winkel of café, bleek de eerste gelegenheid pas na (nog) 90 km te zijn. Gelukkig heette het ‘Kayenta Shopping Mall’, dus daar waren we wel blij mee. De shopping mall was echter een tankstation… Gewapend met wat snacks zijn we doorgereden naar Monument Valley, wat ook weer erg mooi was. We hebben een deel van de route om de rotsen gemaakt, maar gezien de slechte weg en het weinig veranderende uitzicht hebben we besloten om weer terug te rijden naar ‘huis’.

De volgende dag zijn we begonnen aan de wandeling naar de Horseshoe Bend. Op alle foto’s lijkt het vrij klein te zijn, maar het is gigantisch! Er zijn geen hekken en geen hordes mensen die voor je staan, dus dat maakt het extra gaaf.
Na pootje te hebben gebaden in Lake Powell, hebben we wat gegeten en zijn we naar St. George gereden voor onze volgende motelovernachting. Eenmaal onderweg zijn we in Kanab gestopt om de zonsverduistering te zien. We hebben een brilletje van iemand geleend om even te kijken en een foto te maken. Een zeldzaam verschijnsel die we ook even mochten ervaren!

Na een overnachting in het goedkoopste, maar beste motel uit de reis tot nu toe, hebben we heerlijk brood gegeten bij een plaatselijke bakker. Terwijl onze gezamenlijke ‘tosti’ werd bereid, kregen we een stukje brood om te proeven. De stukjes zijn hier alleen erg groot, dus toen ik op de helft was, hoefde ik de rest van mijn ontbijt natuurlijk niet meer! Met volle maag zijn we vertrokken naar onze eindbestemming van de reis: Las Vegas!

We hebben geprobeerd het maximale uit onze laatste paar dagen te halen; een mega hotelkamer met jacuzzi, VIP-seats bij Holly Madison’s Peepshow, shop ‘till you drop, de achtbanen op de Stratosphere tower, schieten met een revolver, helikoptervlucht over de Strip, etcetera. We hebben uitgebreid genoten van onze laatste vakantiedagen.

Ik denk dat ik voor ons beiden spreek als ik zeg dat we een ontzettend mooie, stoere en fancy reis achter de rug hebben. We hebben er het maximale uitgehaald en we zijn meer dan tevreden met het verloop van onze geweldige reis door the States: Hope to see you soon..!

Een paar foto’s staan op:
https://picasaweb.google.com/SylvieDouwes/TheGrandCanyonStateBeehiveStateSilverState

Sylvie (& Patrick)